Σκέφτηκα όσα μου είχε πει το προηγούμενο βράδυ ο Κρατερός. Γιατί διάλεξα πραγματικά αυτή τη δουλειά, τι περίμενα όταν σκάλιζα δύσκολες και επικίνδυνες υποθέσεις. Ίσως τελικά πολλά από τα δήθεν ατυχή γεγονότα στη ζωή μου να τα προκαλούσα ο ίδιος. Ίσως, αυτό να εννοούσε η Χριστίνα όταν με συμβούλεψε να έρθω μόνος στην Ελλάδα και ν' αντικρίσω κατάματα τους φόβους μου. Εκείνη ήταν το καταφύγιό μου, όμως αυτή η ασφάλεια μ’ έκανε νωχελικό, μου δημιουργούσε μια αδράνεια που αργά η γρήγορα θα σκότωνε την ίδια την σχέση μας.
Βγήκα από το μπάνιο, ήπια δυο γουλιές καφέ και με την πετσέτα ακόμη τυλιγμένη γύρω μου, μάζεψα ότι υλικό είχα καταφέρει να συγκεντρώσω σε έναν μεγάλο κίτρινο φάκελο. Ο Εισαγγελέας με περίμενε, φαντάζομαι όχι με την καλύτερη διάθεση για την υπόθεση που είχε ανοίξει λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ο Πουαρό με ακολουθούσε σε κάθε μου βήμα. Ίσως να ήθελε να παίξουμε, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε χρόνος. Τον χάιδεψα λίγο στην κοιλιά και το κεφάλι και ξεκίνησα να ντύνομαι.
Παρότι αντιστάθηκα στην αρχή, έβαλα έναν ελβετικό σουγιά που είχα πάνω στο γραφείο μου στην τσάντα μου, έριξα μέσα τον φάκελο και πήρα μια βαθιά ανάσα. Ένιωσα το παλιό μου παλτό να με στενεύει, αλλά είχα ανάγκη λίγη φροντίδα. Χάιδεψα ξανά τον Πουαρό και έκλεισα με δύναμη την πόρτα πίσω μου.
Λίγα πράγματα μπορούσαν να σταματήσουν το μυαλό μου από το να κάνει πολύπλοκες σκέψεις και σενάρια. Ένα από αυτά ήταν η μηχανή μου. Μία Τρίουμφ Μπέντεβιλ που κάποτε μου είχε στοιχήσει όσο ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα. Από πιτσιρικάς, με το παπάκι του παππού στο χωριό, το μυαλό μου ήταν πότε θα καβαλήσω τις δυο ρόδες και θα ξεφύγω απ’ οτιδήποτε με έπνιγε. Αυτή η επαφή με τον αέρα και την ταχύτητα μ’ έκανε να νιώθω αθάνατος.
Μόλις άκουσα τον ήχο της μοτοσυκλέτας να γρυλίζει, τραντάζοντας τους τοίχους με βία, στο αίμα μου άρχισε να ρέει και πάλι η αδρεναλίνη, εκείνη η ορμόνη που έκανε τους νευρικούς παλμούς μου να καλπάζουν. Έβαλα την ταχύτητα με το πόδι και πάτησα το κουμπί ν’ ανοίξει η πόρτα του γκαράζ. Με το που λύγισα τον καρπό μου στο γκάζι, ένιωσα πως όσο και να προσπαθείς ν’ αλλάξεις αυτό που είσαι, εκείνο πάντα θα επιστρέφει με κρότο.
Βγήκα από το μπάνιο, ήπια δυο γουλιές καφέ και με την πετσέτα ακόμη τυλιγμένη γύρω μου, μάζεψα ότι υλικό είχα καταφέρει να συγκεντρώσω σε έναν μεγάλο κίτρινο φάκελο. Ο Εισαγγελέας με περίμενε, φαντάζομαι όχι με την καλύτερη διάθεση για την υπόθεση που είχε ανοίξει λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ο Πουαρό με ακολουθούσε σε κάθε μου βήμα. Ίσως να ήθελε να παίξουμε, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε χρόνος. Τον χάιδεψα λίγο στην κοιλιά και το κεφάλι και ξεκίνησα να ντύνομαι.
Παρότι αντιστάθηκα στην αρχή, έβαλα έναν ελβετικό σουγιά που είχα πάνω στο γραφείο μου στην τσάντα μου, έριξα μέσα τον φάκελο και πήρα μια βαθιά ανάσα. Ένιωσα το παλιό μου παλτό να με στενεύει, αλλά είχα ανάγκη λίγη φροντίδα. Χάιδεψα ξανά τον Πουαρό και έκλεισα με δύναμη την πόρτα πίσω μου.
Λίγα πράγματα μπορούσαν να σταματήσουν το μυαλό μου από το να κάνει πολύπλοκες σκέψεις και σενάρια. Ένα από αυτά ήταν η μηχανή μου. Μία Τρίουμφ Μπέντεβιλ που κάποτε μου είχε στοιχήσει όσο ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα. Από πιτσιρικάς, με το παπάκι του παππού στο χωριό, το μυαλό μου ήταν πότε θα καβαλήσω τις δυο ρόδες και θα ξεφύγω απ’ οτιδήποτε με έπνιγε. Αυτή η επαφή με τον αέρα και την ταχύτητα μ’ έκανε να νιώθω αθάνατος.
Μόλις άκουσα τον ήχο της μοτοσυκλέτας να γρυλίζει, τραντάζοντας τους τοίχους με βία, στο αίμα μου άρχισε να ρέει και πάλι η αδρεναλίνη, εκείνη η ορμόνη που έκανε τους νευρικούς παλμούς μου να καλπάζουν. Έβαλα την ταχύτητα με το πόδι και πάτησα το κουμπί ν’ ανοίξει η πόρτα του γκαράζ. Με το που λύγισα τον καρπό μου στο γκάζι, ένιωσα πως όσο και να προσπαθείς ν’ αλλάξεις αυτό που είσαι, εκείνο πάντα θα επιστρέφει με κρότο.
